Stel je voor: je bent zo gek geweest om je aan te melden als proefpersoon. Je had geld nodig of het leek je wel geinig. Hoe dan ook: nu heb je spijt. De proefleider vraagt je namelijk in hoeverre je bereid bent een grappig verhaal voor een klas te vertellen, of -wellicht nog erger- voor de klas te dansen op James Brown’s Sex Machine.
Wat zou jij doen?
Nou weet ik niet hoe het met jullie improvisatie (dans)talent zit, maar beide situaties lijken me vreselijk. Ik moet wel toegeven dat ik een enorme schijterd ben wat dit soort situaties betreft. En dat blijkt wel uit het onderzoek, want de meerderheid van de deelnemers overschatte hun moed. Waar ik al meteen hartkloppingen kreeg bij het lezen van het voorstel, dachten de meesten dat ze het niet zo erg zouden vinden om een dergelijke schaamtevolle activiteit uit te voeren. Wanneer echter het moment daar was, durfde lang niet iedereen meer.
Nou weet ik niet hoe het met jullie improvisatie (dans)talent zit, maar beide situaties lijken me vreselijk. Ik moet wel toegeven dat ik een enorme schijterd ben wat dit soort situaties betreft. En dat blijkt wel uit het onderzoek, want de meerderheid van de deelnemers overschatte hun moed. Waar ik al meteen hartkloppingen kreeg bij het lezen van het voorstel, dachten de meesten dat ze het niet zo erg zouden vinden om een dergelijke schaamtevolle activiteit uit te voeren. Wanneer echter het moment daar was, durfde lang niet iedereen meer.
Waarom durven we ineens niet meer?
De onderzoekers noemen de ‘empathy gap’ als oorzaak. Heel simpel gezegd: we zijn slecht in het inschatten van hoe we ons in toekomstige situaties gaan gedragen. Wanneer we de vraag krijgen om over een maand voor een klas te dansen, voelen we op dat moment geen angst (alhoewel ik me dit gegeven moeilijk kan voorstellen, jullie ook?). Doordat de emotie niet aanwezig is, onderschatten we de impact hiervan op het moment suprême.
Deze hypothese werd ondersteund door het feit dat studenten die eerst een enge video zagen, deze overschatting van moed veel minder vaak vertoonden. Doordat zij de emoties angst en boosheid ervoeren op het moment van de vraag, konden zij de impact van deze emoties bij de toekomstige situatie -bijvoorbeeld het dansen voor een klas- beter inschatten. De empathy gap verdween als het ware.
Maar goed ook
Bij het lezen over dit onderzoek, was ik maar al te blij dat er zoiets bestaat als de ‘illusion of courage’. Stel je voor dat we bij alle enge situaties van te voren een accurate inschatting maken, dan zouden we wel een erg veilig en saai bestaan leiden...
Bij het lezen over dit onderzoek, was ik maar al te blij dat er zoiets bestaat als de ‘illusion of courage’. Stel je voor dat we bij alle enge situaties van te voren een accurate inschatting maken, dan zouden we wel een erg veilig en saai bestaan leiden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten