Een ongelukkig einde...

De laatste dag van 2010 verliep niet helemaal zoals verwacht... 's Ochtends was ik fanatiek op weg naar het station om met de trein naar Groningen te gaan. Ik zou daar namelijk samen met mijn vriend oud & nieuw vieren. Natuurlijk waren we -zoals altijd- net iets te laat vertrokken en hadden we nogal haast om de trein te halen. Stom stom stom!! Je herinnert je misschien dat dit juist de ochtend was waarop veel wegen waren afgesloten wegens gladheid? Juist...dat had ik dus even niet meegekregen.

De val

Met een enorme vaart maakte ik een scherpe bocht. En voordat ik het wist viel ik met een enorme klap op de grond; bovenop mijn stuitje. Door de klap was ik meteen duizelig en misselijk, waardoor fietsen niet meer wilde lukken. Gelukkig kwam er een lieve vrouw aanrijden en zij bood aan ons op het station af te zetten. Heerlijk hoe naïef ik soms kan zijn, eenmaal uit de auto viel ik namelijk flauw. Ambulance stond al paraat (ik was klaarblijkelijk niet de enige) en zo maakte ik op oudejaarsdag mijn eerste ambulancerit mee en werd ik netjes thuis afgeleverd. Ik was het er niet helemaal mee eens - want overtuigd dat het met een uurtje wel over zou zijn - maar ik moet toegeven: de ambulancebroeders hadden gelijk. Inmiddels heb ik een paar dagen plat gelegen en is de grootste overwinning het kunnen aantrekken van mijn eigen schoenen (een beetje dramatiseren mag uiteraard).

Aan vrienden denken = weinig pijn

Nou is een paar dagen rusten niet zo erg, ware het niet dat ik er inmiddels gek van word. Vooral omdat er -naast een gekneusd/gebroken stuitje- niet zo veel aan de hand is en ik me prima voel. Een beetje gefrustreerd wordt je er wel van. Maar nu las ik laatst over een onderzoek met een hoopvolle boodschap. Jones en Jetten van de University of Queensland vonden in hun onderzoek dat mensen sneller herstellen van lichamelijke of geestelijke klachten wanneer ze in veel sociale groepen verkeren. Zo bleek dat mensen hun handen langer in ijswater konden houden, wanneer ze aan al hun sociale groepen dachten. Kijk, dat is interessant! Nu kan ik eindelijk iets doen om mijn herstel te bevorderen: ik moet gewoon aan alle sociale groepen denken waarin ik verkeer.

Veel vrienden hebben = weinig pijn

Helaas blijkt dit niet altijd genoeg te zijn. Naast het denken aan sociale groepen, is ook het daadwerkelijke aantal van belang. Mensen die in veel sociale groepen verkeren, krijgen hun hartslag eerder onder controle na een stressvolle of pijnlijke gebeurtenis dan mensen die in weinig sociale groepen verkeren. Dit zonder daadwerkelijk aan de sociale groepen te denken. Zo bleek dat erg sociale soldaten minder moeite hadden hun hartslag onder controle te krijgen na het voltooien van een stressvolle bootcamp dan minder sociale soldaten. Hmm, misschien dat ik dan toch nog wat nieuwe vrienden moet zoeken. Mijn hartstlag deed er namelijk nogal lang over om zichzelf te herstellen...