Bescheiden mannen

Ik weet niet beter dan dat er bij elke vergadering een man aanwezig is die iets te veel van zijn eigen aanwezigheid geniet. Geheel onbescheiden betreed hij het podium, om daar het komende uur niet meer vanaf te komen.

Omdat ik dan toch nauwelijks aan het woord kom, heb ik alle tijd om na te denken. Logischerwijs heb ik me vaak afgevraagd waarom dergelijke mannen in hemelsnaam zo veel praten en zo weinig luisteren. Ben ik - of zijn de andere aanwezigen - zo oninteressant?

De verklaring

Gelukkig heb ik een onderzoek gevonden dat mijn enigszins ingedeukte ego herstelt. Moss-Racusin is een promovendi aan de Amerikaanse Rutgers’ Department of Psychology en onderzocht het effect van bescheidenheid op de beoordeling van mannen. Uit het onderzoek bleek dat bescheiden mannen als even competent werden beoordeeld als onbescheiden mannen. Maar - en hier komt het - bescheiden mannen werden minder aardig gevonden. Moss-Racusin verklaart dit door de Amerikaanse sociale verwachtingen waaraan mannen moeten voldoen. Van mannen wordt verwacht dat ze dominant zijn; bescheidenheid is een zwakte.

Aardige mannen?

We kunnen dus voorzichtig stellen dat mannen geen keus hebben. Er wordt van ze verwacht dat ze een bepaalde mate van dominantie vertonen, of dat nou in de kroeg is of tijdens vergaderingen. Toch kom ik in mijn leven ook veel bescheiden aardige mannen tegen. Aardiger dan de onbescheiden en dominante mannen. Want zeg nou zelf: een heel uur abstracte zinnen produceren tijdens een vergadering is bewonderenswaardig, maar of we daar nou iemand aardiger door gaan vinden. Wellicht dat sommige mannen (en vrouwen) iets te veel veramerikaniseren...