Zeker met dit broeierige weer hebben we behoefte aan wat bewegingsruimte. Maar eigenlijk vind ik het altijd wel vervelend als mensen te dichtbij gaan staan; het voelt als een invasie van mijn persoonlijke ruimte. Als ik dan een gesprek heb, raak ik afgeleid en ongemakkelijk. Inmiddels weet ik dat een stapje terug nemen geen nut heeft, voor je het weet sta je aan de andere kant van de zaal. Wat ik nu doe? Het gesprek zo snel mogelijk afkappen. Lekker efficiënt ;)
Ontspannen
Maar eigenlijk is het best vreemd: ik kan niet meer relaxed een gesprek voeren als iemand ook maar tien centimeter te dichtbij staat. Gelukkig ben ik niet de enige, gemiddeld hebben wij een persoonlijke ruimte van 50 centimeter. Alleen goede vrienden, geliefden en familie mogen deze ruimte betreden. Volgens cultureel antropoloog Edward Hall is deze ruimte bedoeld voor zeer persoonlijk contact als knuffelen, kussen of vechten. Je kunt je voorstellen dat het dan ineens wel heel ongemakkelijk is als bijvoorbeeld een collega te dichtbij komt staan. Je vraagt je meteen af waarom die collega zo opdringerig is; wat wil hij van je?
Cultuurverschil
Laatst vroeg iemand aan mij waarom een vrouwelijk collega toch steeds te dichtbij ging staan. Hij had verder niet het idee dat ze met hem aan flirten was of dat ze iets anders van hem wilde, wat haar gedrag eigenlijk alleen maar vreemder maakte. Later bleek dat ze niet uit Nederland kwam maar uit een zuidelijker gelegen land. Dat zou een hoop kunnen verklaren. Zelfs in Nederland blijken er verschillen te bestaan, waarbij mensen uit het noorden een grotere persoonlijke ruimte hebben dan mensen uit bijvoorbeeld Limburg.
Intimiderend
Hoewel iemand uit Italië een verre afstand als een kille daad kan zien, zien wij het als een agressieve daad wanneer iemand te dichtbij komt staan. Wellicht dat Al Gore daarom een paar stappen richting Bush zette tijdens een discussie. Hoewel Al Gore nog een glimlach op zijn gezicht toverde, was het duidelijk een intimiderende daad. Maar hij behaalde zijn doel: Bush was even van zijn stuk gebracht...
Ontspannen
Maar eigenlijk is het best vreemd: ik kan niet meer relaxed een gesprek voeren als iemand ook maar tien centimeter te dichtbij staat. Gelukkig ben ik niet de enige, gemiddeld hebben wij een persoonlijke ruimte van 50 centimeter. Alleen goede vrienden, geliefden en familie mogen deze ruimte betreden. Volgens cultureel antropoloog Edward Hall is deze ruimte bedoeld voor zeer persoonlijk contact als knuffelen, kussen of vechten. Je kunt je voorstellen dat het dan ineens wel heel ongemakkelijk is als bijvoorbeeld een collega te dichtbij komt staan. Je vraagt je meteen af waarom die collega zo opdringerig is; wat wil hij van je?
Cultuurverschil
Laatst vroeg iemand aan mij waarom een vrouwelijk collega toch steeds te dichtbij ging staan. Hij had verder niet het idee dat ze met hem aan flirten was of dat ze iets anders van hem wilde, wat haar gedrag eigenlijk alleen maar vreemder maakte. Later bleek dat ze niet uit Nederland kwam maar uit een zuidelijker gelegen land. Dat zou een hoop kunnen verklaren. Zelfs in Nederland blijken er verschillen te bestaan, waarbij mensen uit het noorden een grotere persoonlijke ruimte hebben dan mensen uit bijvoorbeeld Limburg.
Intimiderend
Hoewel iemand uit Italië een verre afstand als een kille daad kan zien, zien wij het als een agressieve daad wanneer iemand te dichtbij komt staan. Wellicht dat Al Gore daarom een paar stappen richting Bush zette tijdens een discussie. Hoewel Al Gore nog een glimlach op zijn gezicht toverde, was het duidelijk een intimiderende daad. Maar hij behaalde zijn doel: Bush was even van zijn stuk gebracht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten