Het herkennen van gezichten

“Hoi, herken je me nog?” Altijd als ik zo’n zin hoor, beginnen er allemaal alarmbellen te rinkelen. Shit, herken ik diegene eigenlijk wel en waarvan ook al weer?? Doodsbang om een verkeerd antwoord te geven, formuleer ik mijn antwoord altijd zo algemeen en abstract mogelijk. Daarna wacht ik gespannen af of de ander wat hints vrijgeeft (of ik kijk paniekerig naar Liza die ondertussen meester is geworden in het geven van hints...).

Paniek
Gezichten herkennen wil me dus niet altijd even goed lukken. Herkenbaar? Soms herken ik iemand die ik ooit een keer heb gezien meteen en soms kan ik iemand -blijkbaar- meerdere keren gezien  hebben en gaat er nog geen belletje rinkelen. Paniek! Gelukkig is de ander altijd zichtbaar opgelucht wanneer ik erbij vertel dat ik dramatisch ben in het onthouden van gezichten. Ergens kan iedereen zich er blijkbaar wel wat bij voorstellen.

Nog slechter...
Hoewel ik niet de beste ben in het herkennen van gezichten, verbleek ik naast mijn vriend. Hij presteert het Nathalie Portman niet te herkennen terwijl hij vorige week nog de Black Swan heeft gezien (ja, dat is mogelijk...). Maar hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? Het heeft alles te maken met de manier waarop je gezichten verwerkt. Hierbij zijn er twee mogelijkheden: een holistische verwerking en een analytische verwerking.

Manieren van verwerken
Bij een holistische verwerking verwerk je het gezicht in een geheel. Dit blijkt veel efficiënter dan een analytische verwerking, waarbij je bijvoorbeeld de neus en mond als aparte onderdelen verwerkt. Hoewel we beide manieren van verwerking gebruiken, is de holistische verwerking met name bij gezichten van belang (probeer maar eens een neus van iemand uit een rij neuzen te kiezen, dat is op zijn minst lastig).

Gelukkig is er geen relatie gevonden tussen het herkennen van gezichten en intelligentie; iemand die nog net zijn teennagels kan knippen kan er nog beter in zijn dan ik (wat een opluchting weer).